Cuevas de Altamira

Cuevas de Altamira odkrył w 1875 roku M. Sanz de Sautuola, który przeprowadził tam wykopaliska. W 1879 roku podczas wykopalisk w Sautuola jego córka María odkryła słynne polichromie. W 1880 roku Sautuola ogłosił wyniki swoich badań, rozpoczynając od tego momentu słynną kontrowersję dotyczącą autentyczności malowideł. Altamira jest niezwykle bogata w okazy sztuki paleolitycznej, które są rozmieszczone niemal w całej jaskini, a jej największym skupiskiem jest przedsionek i tzw. skrzyp (ostatnia galeria jaskini). Sala Polichromowana, niewątpliwie najbardziej znana tablica światowej sztuki paleolitu, zwana Kaplicą Sykstyńską sztuki czwartorzędowej, zawiera dużą grupę żubrów, około dwudziestu, dużych rozmiarów i ogólnie bichromowanych i rycin. Obok nich, przy tej samej technice produkcji, znajduje się duża łania, dwa konie i kilka znaków. W pomieszczeniu pojawia się także kilka fioletowych negatywowych rąk, kilka koni i żubrów w kolorze czarnym oraz duży zestaw rycin z jeleniami, znakami i różnymi antropomorfami. W galeriach wewnętrznych oraz w pomieszczeniu centralnym bardzo powszechne są ryciny naturalistyczne, przedstawiające głównie jelenie i konie oraz czarne obrazy zwierząt. W tak zwanym kucyku wyróżniają się dobrze znane maski, wykonane z wypukłości skały i pomalowane na czarno. Ponadto występuje duża grupa czarnych czworokątów, naciętych jeleni i jeszcze kilka grup naturalistycznych czarnych rycin i obrazów. Altamira zawiera sanktuaria z różnych epok. Najstarsze motywy wydają się znajdować we wnętrzu jamy, od górnego solutrejskiego po archaiczny magdaleński. Polichromii jest około 14.500. Jaskinia Altamira nie jest udostępniona do zwiedzania, replikę Neocuevy można zwiedzać w Muzeum Altamira , znajdującym się kilka metrów od pierwotnej jaskini. Replika powstała dzięki skanowaniu 3d. Oryginalna jaskinia Altamira ma system kontrolowanego dostępu i bardzo ograniczone zwiedzanie publiczne. Dopuszcza od maksymalnie pięć osób tygodniowo (260 osób rocznie).