Kościół św. Antoniego z Padwy we Wrocławiu

Świątynia została zbudowana w latach 1685–1692 pod kierunkiem arch. Mateusza Bienera według projektu nieznanego architekta włoskiego w stylu barokowym przy ówczesnym klasztorze zakonu franciszkanów reformatów, postawionym tu nieco wcześniej w latach 1679–1681 i dokończonym w 1694. W rezultacie eksplozji prochu w pobliskiej baszcie murów miejskich 21 czerwca 1749, cały kompleks klasztorny uległ poważnym uszkodzeniom. W szczególności zniszczone zostały dachy i, w całości lub częściowo, zawaliły się sklepienia, zarówno kościoła, jak i klasztoru, w kościele uszkodzone zostały, choć w różnym stopniu, wszystkie ołtarze, poza jednym. Odbudowa kompleksu trwała do 1753, dzięki środkom pozyskanym od władz pruskich, biskupa wrocławskiego, śląskiej arystokracji, a także kweście wśród wiernych Śląska, Polski i Czech. W 1792, franciszkanie zmuszeni byli odstąpić swój klasztor elżbietankom, które pozostawały tu aż do roku 1945. Wtedy przejęli go salezjanie, a w 1953 oni z kolei zmuszeni zostali oddać klasztor na potrzeby domu studenckiego wrocławskiego Uniwersytetu. W 1998 decyzją kardynała Henryka Gulbinowicza przejęli go paulini. Kościół ma szerokość ok. 18 metrów, długość 30, a wysokość sklepienia 17. Kwadratowa w rzucie wieża nie jest wysoka, a ponieważ znajduje się w głębi, przy chórze, to trudno ją dostrzec z ulicy. Nad portalem znajduje się figura patrona kościoła, św. Antoniego z Padwy, od jego imienia wzięła w 1718 nazwę cała ulica, przedtem nazywana Hundstrasse – „Psia”, natomiast obecnie patronem parafii tego kościoła jest św. Mikołaj. Okolicę, w której znajduje się kościół, nazywa się Dzielnicą Czterech Świątyń, gdyż w pobliżu znajdują się ponadto ewangelicki kościół dworski, Synagoga Pod Białym Bocianem oraz prawosławna cerkiew św. Barbary. Źródło: Wikipedia