Markovi Kuli

Markovi Kuli znajdują się na północny zachód od Prilep w Macedonii Północnej, tuż nad wioską Varoš. Wieże nazwane na cześć serbskiego średniowiecznego księcia Marko Mrnjavčevića, leżą na wzgórzu o wysokości 120–180 m, otoczone stromymi zboczami pokrytymi drobnymi granitowymi kamieniami. Do górnej części dawnej osady można dostać się od strony północnej i południowej. W trakcie trwających cztery dekady badań archeologicznych natrafiono na pozostałości wskazujące na istnienie wczesnoantycznej osady — Keramiji. W okresie rzymskim ta mała wioska rozszerzyła się na południowy zachód, o czym świadczy kilka marmurowych ozdób wczesnochrześcijańskiej bazyliki. Wał na tym terenie pochodzi z XIII i XIV wieku i jest w dobrym stanie. Ściany mają około jednego metra grubości i zostały zbudowane z zaprawy wapiennej i spoczywają na dużych skałach wapiennych. Ściany wewnętrzne dzieliły akropol na mniejsze obszary. Znajdował się tu także pałac serbskiego króla Vukašina i jego syna Marko. Jej północna brama ma złożone podmurowanie - świadectwo licznych przebudów przestrzeni. Według niektórych ustaleń historycznych, do drugiej połowy XIV wieku, a nawet później, twierdzy tej broniło zaledwie 40 żołnierzy. Osada znajdowała się na południe od akropolu na powierzchni około 3,6 ha. Po jego północnej stronie znajduje się podwójna brama, a między wjazdami duża wartownia. Na ścianie południowej znajdują się trzy dobrze zachowane baszty. Najniższa strefa wałów składa się z szeregu krótkich ścian narysowanych linią przerywaną. Od strony zachodniej znajdują się groby wbite w skałę. W XIV wieku część ta służyła jako tymczasowe schronienie miejscowej ludności przed najazdami tureckimi. Po śmierci króla Marka w 1395 r. osada ta została zajęta przez siły osmańskie. W tym czasie mieszkańcy dawnej osady przenieśli się do nowej osady u podnóża wież Marko. Był podzielony na kilka kwartałów i każda miała swój własny kościół. Ta nowa osada z XIV wieku otrzymała nazwę Varoš, która jest w użyciu do dziś. Creative Commons: MadMona, Petar Miloszević, Makedonski biseri, Risto Rolevski