Wrocławski Teatr Współczesny

Początki teatru sięgają lat 1947/1948. Nim został nazwany Teatrem Współczesnym występował pod nazwami: Teatr Młodego Widza (1950) i Teatr Rozmaitości (1957). 12 sierpnia 1967 roku wybrano Edmunda Wiercińskiego na patrona[1] teatru i oficjalnie zmieniono nazwę teatru na Teatr Współczesny. Ówczesny dyrektor teatru – Andrzej Witkowski przyczynił się do wyraźnego wzrostu poziomu artystycznego teatru. W 1975 roku dyrektorem naczelnym i artystycznym teatru został Kazimierz Braun. Już pierwsza praca reżyserska Brauna – "Białe małżeństwo" Tadeusza Różewicza okazała się wielkim sukcesem. Odegrano ponad 600 przedstawień tej sztuki. Braun kontynuował pracę Witkowskiego budując jeden z najlepszych teatrów w Polsce, który swoje osiągnięcia prezentował z sukcesami również poza granicami kraju. Po konflikcie z władzą komunistyczną Braun został odwołany ze stanowiska. Wraz z nim odeszło z teatru wielu aktorów. Kolejni dyrektorzy utrzymywali teatr na wysokim poziomie artystycznym, wystawiając m.in. „Sztukmistrza z Lublina” Singera w reżyserii Jana Szurmieja, „Samobójcę” Erdmana w reżyserii Jerzego Jarockiego, obsypaną nagrodami, wspaniałą „Historyję o chwalebnym zmartwychwstaniu Pańskim” Mikołaja z Wilkowiecka w reżyserii Piotra Cieplaka, "Wiśniowy sad" Czechowa zrealizowany przez Andro Enukidze, i wiele innych.

Teatr w 1995 r. został teatrem miejskim z nazwą Wrocławski Teatr Współczesny im. Edmunda Wiercińskiego. Cztery lata później, 1 stycznia 1999 r., Dyrektorem Naczelnym i Artystycznym teatru została Krystyna Meissner. To tu powstały słynne spektakle Krzysztofa Warlikowskiego "Oczyszczeni" oraz „Dybuk”, a także seria przedstawień Jana Klaty z "Transferem!". Od 2001 roku, co dwa lata odbywał się tu jednego z największych międzynarodowych festiwali teatralnych w Polsce: MFT DIALOG-WROCŁAW. Od jesieni 2012 r. festiwal organizowany jest poza teatrem – pod auspicjami Europejskiej Stolicy Kultury 2016. 1 września 2012 stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego WTW objął reżyser, wykładowca PWSTiF w Łodzi Marek Fiedor. Na scenę powróciły utwory Helmuta Kajzara i Tymoteusza Karpowicza realizowane jako spektakle ["Paternoster", Niewidzialny chłopiec"] oraz jednorazowe wydarzenia [słuchowisko "Dźwiękowy zapis doliny", zdarzenia sceniczne na podstawie poematu "Odwrócone światło"]. Z teatrem współpracują zarówno młodzi jak i doświadczeni reżyserzy, m.in. Ewelina Marciniak, Weronika Szczawińska, Agnieszka Olsten, Katarzyna Szyngiera, Natalia Sołtysik, Jacek Bała, Paweł Passini, Tomasz Hynek.

W budynku mieszczą się trzy sale widowiskowe:

Duża scena to klimatyzowane, przystosowane dla widzów niepełnosprawnych wnętrze, mieszczące 246 foteli. Nad widownią mieści się. kabina elektroakustyczna przystosowana m.in. do instalowania sprzętu do symultanicznego tłumaczenia tekstów. Pomieszczenie to znakomicie pełni funkcję sali konferencyjnej, w której można organizować sympozja, jubileusze, koncerty czy prezentacje. Za sceną garderoby oraz bufet teatralny. Do widowni Dużej Sceny przylega Foyer – na parterze mieszczą się szatnie, a na pierwszym piętrze, z widokiem na Odrę, znajduje się Kawiarenka Teatralna i przestrzeń umożliwiająca organizowanie konferencji prasowych, wystaw, wernisaży i bankietów.
Scena na strychu mieści się na najwyższym piętrze budynku, pod kopułą przykrywającą dawny strych. Scena może pomieścić 100-osobową publiczność.
Mała scena to zaadaptowane piwniczne wnętrze z łukami sklepień i nieotynkowanymi ścianami. Mieści ok. 45 foteli i pozwala bliski kontakt z aktorami.

Źródło: Wikipedia