Iglesia de Santiago de Carmona

Tradycja głosi, że świątynię zbudowano za panowania Piotra I (XIV w.) i że jej miejsce pokrywa się ze starym meczetem, z którego zachowała się dolna jedna trzecia minaretu. W XV wieku do wieży dobudowano drugi korpus, ozdobiony pięknym panelem „sebka” (dekoracja inspirowana okresem Almohadów). Z tego samego okresu pochodzi ołtarz główny przypisywany Bernardo Simónowi de Pineda oraz kaplica Jesúsa Nazareno. Świątynia ma plan bazyliki podzielonej na trzy nawy, podwójną zatokę z potrójną ostrołukową arkadą i czworokątnymi filarami z grubymi kolumnami, które podtrzymywały oryginalny drewniany dach. Reformy barokowe ukryły oryginalne więźby dachowe w stylu mudejar, tworząc sklepienie kolebkowe z lunetami w nawie głównej i sklepienie krzyżowe w nawach bocznych. Są to sklepienia kolebkowe, czyli wykonane z tynku, ze szkieletem drewnianym i nie pełnią funkcji nośnej. W XVIII wieku ukończono budowę wieży i dobudowano dzwonnicę. W tym okresie świątynia przechodziła liczne renowacje. Niektóre z nich były motywowane względami technicznymi, czasami potrzebami kulturalnymi, a innym razem po prostu chęcią innowacji. Kościół ma trzy wejścia: główne pochodzi z XVIII wieku i zdobią je piękne płytki przedstawiające bitwę pod Clavijo; Nawa Ewangelii zbudowana jest z kamienia i nosi ślady późnego renesansu, natomiast nawa Epistoły jest ostrołukowa, z czterema archiwoltami. Ołtarz główny przypisywany Bernardowi Simonowi de Pineda. Kaplica Jezusa z Nazaretu z XV wieku. Posadzka prezbiterium z XV w. wykonana jest z cegieł i gładkich płytek basenowych w kształcie gwiazd i rombów, a w trzech apsydach – z płaskich płytek renesansowych z XVI w.