Igreja de São Francisco de Estremoz

Istniał już w latach 70. XII w., a wiadomo, że w 1272 r. jego piecza należała do Lizbony, przechodząc dopiero w 1330 r., czyli roku, w którym powstała, na rzecz Évory. Ciekawostką jest także dokument z 1277 roku, który wspomina o sporze pomiędzy nimi a braćmi z Zakonu Avis podczas budowy klasztoru. Istnieje również wzmianka kronikarska z XIV wieku, która wskazuje na jego istnienie w Estremoz w latach trzydziestych XII wieku, ale nie jest potwierdzona w innych źródłach. Wnętrze ma plan prostokąta, trzy nawy i pięć przęseł. Gotycka pionowość świadczy o jej średniowiecznym fundamencie, a elementy zdobnicze z tego okresu mają charakter naturalistyczny, zoomorficzny i antropomorficzny. Z okresu baroku pochodzi Drzewo Jessego, z czasów panowania D. João IV (1640-1656). Zostało ufundowane przez Bractwo Nossa Senhora do Rosário w 1652 roku. Ten rzadki, złocony ołtarz jest jednym z trzech pięknych przykładów, które nadal istnieją w Portugalii. W tym kościele pochowanych jest kilka znakomitych postaci z historii Portugalii, takich jak D. Fradique z Portugalii; Vasco Pereira, brat D. Nuno Álvaresa Pereiry, zabity w wyniku zdrady na zamku Vila Viçosa; sędzia pałacu António Henriques da Silveira. Według kroniki Fernão Lopesa w Estremoz zmarł także król D. Pedro I (r. 1357-1367) i przypuszcza się, że faktycznie zginął w tym klasztorze. Jeśli chodzi o XIII-wieczny grobowiec Vasco Estevesa de Gatuza, jest to doskonały przykład z drugiej połowy XIV wieku. Wykonany z lokalnego marmuru, na szczycie znajduje się leżąca postać mężczyzny przedstawiająca dziedzica. Z boku kilka motywów zoomorficznych i antropomorficznych, nawiązujących do obrazowości epoki. Dużym zainteresowaniem cieszą się także przedstawione tu sceny sokolnicze. Obecnie jest to siedziba koszar wojskowych 3. Pułku Kawalerii (Dragões de Olivença).