Klosterkirche Pirna

Klasztor Pirna został założony przez klasztor dominikanów św. Pawła w Lipsku około 1300 roku. Z zabudowań klasztornych w wyniku renowacji prowadzonych od czasów reformacji zachował się jedynie budynek kapitularza i część krużganka. Pierwotny patronat nad kościołem, z którego pozostała jedynie nawa główna, wieża i dojścia do chóru, nie jest znany. Po naprawie zniszczeń powstałych w czasie II wojny światowej, od chwili konsekracji w 1957 r. pod patronatem św. Henryka, służył jako kościół katolicki. Kościół wzniesiono około 1300 roku jako wydłużoną, czteroprzęsłową budowlę halową z płaskim dachem, z cofniętym chórem. W drugiej połowie XIV w. kościół przebudowano na dwunawowy, sześcioprzęsłowy kościół halowy. Prawdopodobnie chór został wówczas oddzielony od nawy. Prawdopodobnie w tym czasie dobudowano także wieżę o rzucie w przybliżeniu kwadratu, w narożniku pomiędzy nawą a chórem po stronie południowej, a jej górną kondygnację dobudowano prawdopodobnie około 1470 roku. Kościół zbudowany jest w większości z nieotynkowanego, murowanego z ciosów piaskowcowych, z wykorzystaniem cegły. Wnętrze wyznaczają smukłe ośmiokątne filary, które bez wysiłku łączą się z łukami dzielącymi i podtrzymują żebrowe sklepienia. Żebra wsparte są konsolami, z których część ma charakter graficzny; zworniki są ozdobnie zaprojektowane lub ozdobione herbami. Pozostałości malowideł ściennych z XIV w. przedstawiają Sąd Ostateczny na ścianie wschodniej , Matkę Bożą z darczyńcą na ścianie południowej oraz potwierdzenie zakonu dominikanów przez papieża Innocentego IV w północno-zachodnim jarzmie.