Muzeum w Łowiczu

Budowę budynku z przeznaczeniem na seminarium duchowne Księży Misjonarzy ufundował arcybiskup Michał Radziejowski. Rozpoczęła się ona w 1689 według projektu architekta królewskiego - Tylmana z Gameren. Seminarium zostało erygowane przez arcybiskupa w 1700, ale prace architektoniczne trwały do 1730. Po przeniesieniu seminarium do Warszawy w 1820 budynek był w użytkowaniu Szkoły Wydziałowej prowadzonej przez księży pijarów oraz Szkoły Nauczycieli Elementarnych. W późniejszych czasach gmach spełniał różne funkcje (więzienie dla powstańców polskich, cerkiew prawosławna, Szkoła Realna). W latach II wojny światowej budynek został bardzo poważnie uszkodzony. Ocalało tylko jedno skrzydło, mieszczące kaplicę św. Karola Boromeusza z freskami Michała Anioła Palloniego. Odbudowę trzech skrzydeł gmachu przeprowadzono w okresie 1950–1952. Muzeum ma tu swoją siedzibę od połowy lat pięćdziesiątych XX w. Do 1995 stanowiło oddział Muzeum Narodowego w Warszawie. Obecnie jest podporządkowane Starostwu Powiatowemu w Łowiczu. W obecnych czasach kolekcję stanowi kilkanaście tysięcy obiektów. Ponad połowę stanowią eksponaty etnograficzne z terenu Księstwa łowickiego. Wystawa etnograficzna prezentuje różne aspekty kultury ludowej mieszkańców okolic Łowicza, zwanych Księżakami Łowickimi. Źródło: Wikipedia