Klasztor Petersberg

Klasztor stoi na Petersbergu, wzgórzu 15 km na północ od Halle/Saale, widocznym z daleka w płaskim krajobrazie. Aż do późnego średniowiecza Petersberg był znany tylko jako Lauterberg, nazwa Petersberg pojawiła się po raz pierwszy w XIV wieku. Archeolodzy podejrzewają, że na górze znajdowała się ufortyfikowana osada na szczycie wzgórza, która została rozbudowana w słowiańskie miejsce kultu w VIII i IX wieku. Najwyraźniej zamek obronny otaczał swymi murami słowiańskie sanktuarium.

Po reformacji ze zsekularyzowanego majątku klasztoru utworzono Saksoński Urząd Elektorów Petersberskich. 31 sierpnia 1565 roku wieża kościoła została prawie doszczętnie zniszczona przez uderzenie pioruna, a kolegiata z wieloma zabudowaniami gospodarczymi przez pożar. Poważnie uszkodzone zostały również trumny Wettynów. Kolegiata została odrestaurowana, ale filary nawy głównej zostały rozstawione dalej. Elektor August Saski zlecił Hansowi Waltherowi II w 1567 roku zbudowanie cenotafu Domus Sepulturae nad grobami jego przodków.

W 1697 r. urząd Petersberg został sprzedany Brandenburgii-Prusom i został przyłączony do Saalkreis w księstwie magdeburskim. Dopiero kiedy Goethe i Schinkel, po wizycie na początku XIX wieku, przystąpili do zabezpieczenia ruin, udało się w latach 1853-1857 ze środków państwa pruskiegoza niemal pierwotną odbudowę (stan: 1565) Kolegiaty św. Piotra. Wzniesiony później cenotaf przeniesiono więc na zachodnią ścianę kolegiaty, odsłonięto też trumny z piaskowca. Wykonano nowe nagrobki, pięć z płaskorzeźbami naturalnej wielkości (Konrad Wielki, Lukardis i ich trzej synowie); na pozostałych widać tylko krzyże z elementami zdobniczymi. Rozebrano kaplicę grobową. Uroczysta inauguracja odbudowanej Kolegiaty św. Piotra odbyła się 8 września 1857 roku w obecności króla pruskiego Fryderyka Wilhelma IV.

Po postępującym niszczeniu i narastających zniszczeniach atmosferycznych, w latach 1965-1966 ponownie pokryto dach łupkiem, a następnie przeprowadzono gruntowny remont wnętrza. Oprócz malowania i usunięcia wyposażenia z 1857 r. przywrócono posadzkę prezbiterium do średniowiecznego horyzontu oraz ułożono nowe płyty ceglane w całym kościele klasztornym. Podczas gruntownej restauracji, która trwała do 1971 roku, badania archeologiczne prowadziła Katedra Historii Sztuki Niemieckiej Akademii Nauk w Berlinie. W rezultacie płyty nagrobne usunięto z nawy głównej i umieszczono na południowej i zachodniej ścianie kolegiaty w kolejności od lewej do prawej: Luitgard (Lukardis), Konrad Wielki, Matylda, Henryk I, Henryk II, Dietrich III, Fryderyk I i Henryk III Od tego czasu pierwotne miejsce pochówku zostało oznaczone nazwiskiem i rokiem śmierci za pomocą prostych kamiennych płyt osadzonych w podłodze.

Po zjednoczeniu bazylika opactwa św. Piotra została połączona z Drogą Romańską. Od marca 1999 r. w starym zespole opactwa mieszkają bracia, a od października 2012 r. także siostry ze wspólnoty ewangelicko-luterańskiej Christ Brotherhood Selbitz. W 2008 roku rozpoczęto rozbudowę budynku z nową salą modlitewną. Kompleks klasztorny jest własnością Petersberg Church Foundation i można go zwiedzać bezpłatnie.

Źródło: Wikipedia