Lukomir – bośniacka wieś na końcu świata

Lukomir to wieś na krańcu świata, odizolowana od cywilizacji, leżąca na wysokości około 1500 m. Prowadzi do niej 20-kilometrowa terenowa droga, przejezdna tylko latem, bo przez 6 miesięcy w roku potrafi być pod 2 metrową pokrywą śnieżną. Trasa biegnie cały czas bardzo rozległą doliną, okoloną pozbawionymi drzew i krzaków wzgórzami, cały czas mniej więcej na tej samej wysokości 1500 m. Co do przejezdności to swobodnie da radę samochodem osobowym, bo droga choć szutrowa, miejscami kamienista jest w miarę dobrze utrzymana i nie powinna sprawiać trudności. Lukomir to właściwie etno wioska, z tym że całkowicie naturalna, pozbawiona natrętnej otoczki skansenu utworzonego na siłę. Wioska leży na skraju kanionu rzeki Rakitnica, wijącej się wąwozie 800 metrów poniżej. Lukomir jest otwarty dla świata i swoich mieszkańców jedynie w ciągu lata. W wiosce jest kilkadziesiąt zabudowań, obok domów mieszkalnych, jakiś budynków gospodarczych jest tu dawna szkoła i mały kościółek. Nieopodal położony jest niewielki cmentarz, na którym oglądamy kamienne rzeźbione mogiły, tak charakterystyczne dla tego rejonu Bośni i Hercegowiny. Panuje w Lukomirze atmosfera niesamowitej surowości i jak na dłoni widzimy, jak życie może być trudne. Wszystkie budynki wzniesione są z kamienia, kryte gontem, rzadziej blachą i właściwie tylko ta blacha, czasami kolorowa jest tu jedynym elementem radości. Elektryczność dotarła do wsi dopiero w latach 80-tych. Lukomir to miejsce życia w zgodzie z naturą, gdzie możemy zobaczyć jak wygląda i wyglądał przed dziesiątkami lat wypas zwierząt, uprawa ziemi, bo czas tu się zatrzymał. Powinniśmy koniecznie wejść na wzgórze leżące pomiędzy wsią i kanionem Rakitnicy. To tylko 5 minut drogi, a rozciąga się stąd najpiękniejszy widok na Lukomir. Tu czuć potęgę gór, tu widać surowość okolicy. Kto ma czas, to zachód słońca w tym miejscu jest tym jedynym niezapomnianym 🙂