Muzeum Mineralogiczne im. Kazimierza Maślankiewicza we Wrocławiu

Wrocławskie muzeum mineralogiczne jest kontynuatorem działalności założonego w roku 1812 Gabinetu Mineralogicznego i działającego w latach 1868–1945 Muzeum Mineralogicznego Uniwersytetu Wrocławskiego. Do 1855 kolekcja stała Gabinetu była skromna ilościowo i jakościowo, gdyż większość zbiorów należała do kolejnych dyrektorów, którzy zabierali je wraz z odejściem ze stanowiska. Dopiero kolejny dyrektor Ferdinand Roemer rozbudował znacząco własne zbiory Gabinetu, doprowadził też do przeniesienia w 1866 całej katedry wraz Gabinetem z dotychczasowej siedziby w gmachu obecnej Katedry Biologii Człowieka (były jezuicki Konwikt św. Józefa) do wybudowanego z jego inicjatywy gmachu obecnego Instytutu Farmacji Akademii Medycznej projektu Milczewskiego. Tam urządzono m.in. Muzeum Mineralogiczne, które wbrew nazwie, prezentowało nie tylko minerały, ale również typy skał oraz skamieniałości, przy czym przeważała część paleontologiczna. W momencie otwarcia muzeum w 1868 wydano też pierwszy przewodnik popularyzatorski po nim (autorstwa Roemera). W 1897 rozdzielono muzeum na oddzielne muzea: geologiczno-paleontologiczne i mineralogiczne.

Zbiory gromadzone przez ponad 130 lat zostały na krótko przed oblężeniem Wrocławia w znacznej części wywiezione z miasta i ukryte w kościołach w Świerzawie i Strzegomiu. Po roku 1945 udało się odzyskać większość z nich (20 tys. eksponatów), z wyjątkiem kolekcji kamieni szlachetnych, którą zdeponowano nie w kościołach dolnośląskich, a w Berlinie. Jednak ze względów lokalowych dopiero w 1952 zdołano udostępnić publicznie pierwszą, niewielką część kolekcji (700 eksponatów) w nowej siedzibie Instytutu Nauk Geologicznych przy ulicy Cybulskiego 30. Dzięki inicjatywie prof. Kazimierza Maślankiewicza w latach 1964–1966 prowadzono prace budowlane i inwentaryzacyjne mające na celu udostępnienie kolekcji minerałów dla wszystkich zainteresowanych. Muzeum Mineralogiczne zostało otwarte w czerwcu roku 1966. W roku 1985 muzeum otrzymało imię swojego twórcy. W roku 1995 został otwarty oddział muzeum w budynku przy ulicy Kuźniczej 22.

Obecnie muzeum posiada ponad 30 tysięcy okazów minerałów (w tym 5 holotypów) i tysiąc okazów skał, z tego około połowa to okazy z Polski. Mniej więcej 60% eksponatów pochodzi z kolekcji poniemieckiej, reszta została pozyskana po 1945.