Schloss Hohenthurm

Zamek Hohenthurm pierwotnie należał do Marka Landsberga. Należał do ministerialów, którzy byli mieszczanami z Landsbergu. Ich pierwszym przedstawicielem był wspomniany w 1244 roku Arnoldus de alta turri. Landgraf Turyngii, Albrecht Degenerat, oddał w zastaw panowanie w ramach margrabstwa Landsberga askańskiemu margrabiowi Heinrichowi z Brandenburgii, z którego rąk przeszło ono z kolei jako zastaw na księcia Magnusa z Brunszwiku. Fryderyk II Poważny, margrabia miśnieński, kupił Marka Landsberga w 1347 roku za 8000 groszy szokowych powrót. Hohenthurm został włączony do okręgu zamkowego Reideburg i ostatecznie pozostał przy arcybiskupstwie magdeburskim. Pisemne świadectwo z 1366 r. ostatnich ministrów, Hansa i Berle von Hoen Torn, zostało w 1385 r. nadane przez arcybiskupa Albrechta wraz z dworem, kościołem i wszelkimi prawami, lennami i procentami. Rodzina von Hohenthurm wymarła w 1398 roku. Osiedlone lenno zostało w 1398 roku przeniesione na Leonharda von Steuben . W 1418 r. sprzedał go Otto von Dieskau, który następnie odsprzedał go Klausowi von Trotha, od którego przejął go Hans von Rauchhaupt w 1430 r. lub według innych źródeł w 1438 r. Rodzina von Rauchhaupt była właścicielem majątku do 1653 rokuprawie nieprzerwanie Hohenthurm. W 1570 roku historyk Torquatus opisał zamek jako opuszczony.

W 1683 roku zamek spłonął. W efekcie powstał nowy budynek mieszkalny i nowe budynki gospodarcze, które otoczono wysokim murem kurtynowym. Wieża otrzymała ceglany gzyms i nowy dach.

W XVII i XVIII wieku znani są różni właściciele Hohenthurmu. W 1653 roku kupił go za 22 000 talarów Nikolaus von Zastrow. W 1671 właścicielem był Mathias von Beck, 1675 Hans Christoph Rauchhaupt nad Trebnitz, 1711 radca wojenny Friedrich Franz von Schwartz, 1732 Johann Jacob von Lüdecke, którego ojciec otrzymał dopiero szlachtę w 1704 doświadczył. Dzisiejszy budynek zamku w zachodniej części terenu pochodzi z XVIII w. Powstał w 1736 r. na fundamentach średniowiecznego budynku browaru. Jednak jego wygląd charakteryzuje neorenesansowa przebudowa z końca XIX wieku.

Średniowieczny zamek tworzył nieregularny pięciobok, w którego północno-wschodnim narożniku znajdował się donżon, „wysoka wieża” jako część rdzenia zamku. Wieża wysokoromańska została zbudowana w połączeniu z kościołem, którego początki sięgają XII wieku. Charakteryzuje się stosunkowo słabą jakością murów. Wejście do wieży pierwotnie znajdowało się od strony południowej. Piętro wejściowe ma sklepienie ośmiodzielne. Spiralne schody w grubości muru prowadzą z tego piętra na najwyższe piętro. Sklepienie i kręcone schody wykonano z cegły i oba pochodzą z późnego gotyku. Podobnie jak w twierdzy Krosigk, jest tu również piwnica, do której można wejść osobno. Jednak wydaje się, że dostęp został później zasypany.

Źródło: Wikipedia